” نخ های بخیه و انواع آن “
در این مقاله سعی داریم ابتدا با چگونگی به وجود آمدن و سپس انواع و کارایی هر کدام از نخ های بخیه به دقت بپردازیم.
نخ های بخیه که به سچور (suture) هم معروف است، روش و ابزاری است که معمولا جراحان و پزشکان بعد از عمل جراحی برای نگهداری بافت های بدن فرد بیمار به کار میگیرند. این روش با استفاده از یک سوزن و تکیه ای نخ انجام می شود. که به مرور زمان اشکال، اندازه ابزار مورد استفاده تغییر کرده و به نوعی توسعه یافته اند.
معمولا نخ های بخیه و مواد تشکیل دهنده ی آنها به دو دسته ی جذبی و غیر جذبی تقسیم میشوند :
- نخ های جذبی : برای بستن زخم در قسمت ها و لایه ای عمقی، مخاط، لب و درون دهان استفاده می شوند
- نخ های غیر جذبی : برای بستن لایه های سطحی پوست مورد استفاده قرار میگیرند
نخ های قابل جذب، هم به دو دسته طبیعی و مصنوعی تقسیم میشوند :
- نخ های طبیعی به سه مدل، ” نخ های قابل جذب ساده یا پلین ” و ” نخ های قابل جذب کرومیک یا کاتگوت کرومیت ” و ” نخ های قابل جذب کلاژن “
- نخ های مصنوعی به دو مدل ” نخ ویکریل (vicrl) ” و نخ داکسون
جنس نخ بخیه
- میتواند از الیاف طبیعی باشد مانند: کتان – ابریشم – پنبه
- استفاده از الیاف فلزی
- از روده حیوانات مثل: روده کوچک بره – گربه – گاو
- از الیاف مصنوعی مانند: نایلون
نخ بخیه مطلوب، چه نوع نخی است؟
- نفوذ ناپذیر باشد
- سرطان زا نباشد
- باعث ایجاد حساسیت های بافتی نشود
- دارای گره های قابل اعتمادی باشد
- پس از انجام کار، جذب خوبی داشته باشد
- برای رشد باکتری ها و میکروب ها مناسب نباشد
- قابل استریل کردن باشد